Blog31 : Post Voor Mevrouw Bromley

Wat een mooi boek! Toe ik begon te lezen in dit boek had ik niet verwacht dat ik het zo goed zou vinden. Omdat ik niet echt interesses heb voor de oorlog dacht ik dat dit een erg saai en langdradig boek ging zijn. Wat niet bleek te zijn. Het boek leest erg vlot en is erg aangrijpen. Het boek is niet voorspelbaar en dat vind ik wel fijn. Ik hou er niet van dat wanneer ik iets lees of zie ik al weet hoe het gaat aflopen. Dat was niet het geval hier. Vaak dacht ik da bijvoorbeeld Martin nog zo leven en dat John het niet zou overleven.

Het boek is ook erg realistisch en daar hou ik wel van. Ik weet natuurlijk niet of de oorlog zo echt is verlopen maar ik kan me wel inbeelden dat het zo is gegaan. 

Het verhaal heeft me het leven tijdens de oorlog geschetst, het is een eerlijk en pakkend beeld dat ik nu heb wanneer ik aan de oorlog denk of er over wordt gepraat.  

blog 30 : Jack's verhaal

Wanneer John en Jack zitten te praten had ik een erg triestig gevoel. Het moment dat Jack het verhaal vertelde over hoe Martin was omgekomen had ik zelfs een beangstigend gevoel. Stel je voor, weten dat je nog enkele seconden te leven heb. Dat je dan door 1 van de soldaat kameraden een kogel door je lijf geboord krijt.
Ik leefde me ook in, in het leven van John. Toen dacht na over hoe ik me zou voelen wanneer ik mijn beste vriendin zou verliezen op zo een verschrikkelijke manier. Ik zou het ongelofelijk erg vinden. Net als John.
Wanneer ik later zat te denken aan wat Jack had mee gemaakt vond ik het nog verschrikkelijker. Hij moest Martin doden. Zijn eigen vriend. Ik begreep Jack maar altengoed als hij zei dat hij er naast mikte.

Blog 29 : hoop doet leven

John gaat naar Poperinge. Wat ik eerlijk gezegd geen goed idee vind. Hij maakt zichzelf wijs dat Martin nog leeft. Hij hoopt steeds opnieuw dat hij Martin gaat terug zie. Terwijl hij maar al te goed weet dat Martin overleden is. Ik denkt dat dit het hem alleen moeilijker maakt om de dood van Martin ooit een plaats te geven.

blog 28 : Zieken aan het frond

Willie Hobbs, 1 van de mannen waarvan ik vind dat ze niet aan het front mogen staan. De gene die Willie naar het front heeft gestuurd leid, hem gewoon recht zijn doodskist in. Hij ziet niks zonder zijn bril, bij een aanval kan hij zijn bril kwijt raken. Dan is hij een vogel voor de kat. Hij kan geen kant meer op zonder zijn bril. Dit vind ik erg onverantwoord. 

Een tweede persoon is Luitenant Ashwell, hij heeft een psychische ziekte en slaagt dicht bij een erge gebeurtenis. Bij een aanval versteend hij en doet hij niks meer. Dit is een gevaar voor alle mensen rondom hem en hijzelf. Wanneer ze aangevallen worden en de luitenant reageert niet. Zal hij dood geschoten worden vanaf het eerste moment. Als de mensen rondom hem, hem wille redden lopen zij het gevaar om beschoten te worden. 

Ik vind dus dat mensen met een beperking niet naar het front mogen. Dit is voor hun eigen veiligheid. 

Blog 27 : John, Martin of Jimmy?

John schrijft steeds brieven uit een ander zijn naam. Om de ouders of familie te laten denken dat ze nog leven. Ik vind het ergens wel lief van John dat hij zo begaan is met we families maar eigenlijk is het ook wel gemeen. De ouders hopen dat hun zoon binnenkort naar huis komt en denken nu dat alles goed gaat. Maar eigenlijk zijn ze al erg lang overleden. Ze worden aan het lijntje gehouden en dat zou ik persoonlijk niet graag hebben. Wanneer een geliefde zou overlijden zou ik dit graag weten. Zodat ik kan rouwen om die persoon en het een plaats geven. Ik zou het niet echt leuk vinden dag 1 van mijn dierbaren het zou achterhouden dat een geliefde overleden is.

Blog26 : John het ongelukskind

Ik heb zo veel medelijden met John. Wanneer ik terug blik om alles wat hij heeft meegemaakt, kan je bijna alleen maar zeggen dat het slecht was. Hij heeft alleen maar verschrikkelijke dingen meegemaakt. John is echt voor het ongeluk geboren. Alles wat hij doet gaat tegen. Bijna niks zit mee. Zijn moeder die sterf, zijn beste vriend waar hij ruzie mee heeft, zijn vader die sterft, het meisje van zijn dromen noemt hem laf, een goede vriend sterft, en zo kan je nog uren door gaan met alle tegenslagen van John. 

Blog 25 : De hel barst los

De Duitsers gaan ten aanval. Ze schieten erop los.
Wanneer voor je ogen, mensen worden vermoord. Die je ooit gekend hebt.
Dat moet pas de hel zijn! Mensen waar je jaren me samen leeft, gewoon op 1 enkele seconde, weg. Ikzelf zou na zo een moment niet meer de kracht hebben om verder te gaan. Te vechten voor mijn land. Ik zou breken wanneer ik dat zie. Ik heb daarom enorm veel respect voor John.